🌳Diep contact met de bomen🌳
Vandaag werd ik geroepen naar het bos.
Ik moest erheen. Het leek daar wel een oorlogsgebied, zoveel bomen waren er omgewaaid.
Sommigen half en sommige totaal om gevallen. Takken overal.
Ik begon als vanzelf zachtjes in een soort elfentaal te spreken en zingen. Het leken wel troostende liedjes.
Ik liep van boom naar boom en mijn handen wilden hen continue zacht strelend aan raken.
Heel sterk hoorde ik ineens letterlijk een boom om hulp roepen. Het leek wel een wanhoopskreet.
Ik keek om en omhoog welke boom het was.
Ik liep van het pad af om er te komen.
Het bleek een boom, die een andere boom ‘opgevangen’ had, die was om gewaaid.
De boom had het zwaar en leek ook intens verdrietig.
Ik voelde de boom, omhelsde de boom en dikke tranen liepen spontaan over mijn wangen.
Ik voelde de boom zo sterk in mij. Alsof ik een getraumatiseerd kind in mijn armen droeg. Het verdriet wilde gedeeld worden.
Ik voelde zo’n diepe verbinding en stille communicatie met deze boom. Van hart tot hart. Het was zo groots, zo intens.
De boom wilde echt gezien, gehoord en gevoeld worden. We voelden elkaar.
Ik was zo intens geraakt door deze boom. Hij gaf echt piepen en kreunen en schokte a.h.w. in mijn armen.
Ik sprak de boom moed in en trooste de boom.
De boom opende zich aan mij en opende daardoor mijn hart naar een ongekende dimensie. Mijn hart vulde zich met mededogen.
Ze zit nu in mijn hart en we zijn nog steeds verbonden.
Ook andere bomen vroegen mijn aandacht.
Sommige waren totaal ontworteld. Dat raakte me. Deze enorme ontwrichting van zulke sterke grote bomen.
Ze lieten me van alles zien, voelen en ervaren, waar ik nu geen woorden voor heb.
Een tijd heb ik ook op een omgevallen boom gezeten.
Alle bomen waren er als familie bij betrokken. Zo voelde het.
Er was verder geen mens in het bos.
Het was ik, de bomen, de wind en zonnestralen overal doorheen…..hier en daar kwam al een krokus blad uit de grond. Oud en nieuw door elkaar heen.
De wind van verandering kondigt zich aan.
Er gaat een hoop veranderen.
We kunnen ons de komende tijd dan ook weleens ontworteld voelen.
Sommige vallen om en anderen zullen juist dragen.
We zijn verbonden en allemaal op onze manier betrokken. Als één familie.
Elkaar blijven zien, horen en voelen van hart tot hart, met een diep mededogen.
Zoiets en meer….vertelden de bomen mij vandaag.
